مامتمین علا، یک نویسنده و کنشگر اویغور که در بلژیک کار می کند، سالهاست که بستگان خود را در چین ندیده است. دوستان او از جمله بیش از یک میلیون نفری هستند که جمهوری خلق چین (PRC) از سال ۲۰۱۷ در اردوگاه های بازآموزی حبس نگه داشته است. اگر چه علا که در خارج از کشور زندگی می کند از سرنوشت مشابهی در پناه است، اما هزینه سنگینی را متحمل می شود. او از احساس انزوا و جدایی از ریشه های خود رنج می برد.
علا به ShareAmerica گفت: “اویغورها به تدریج در حال از دست دادن بنیان و معنای وجودی خود هستند. به عنوان یک اویغور، من نیز بخشی از غم و اندوه و ترومای جمعی هستم که اویغورهای داخل و خارج از چین تجربه می کنند.”
علا در کتابی که در ۲۰۲۱ با عنوان بدتر از مرگ: تأمل در مورد نسل کشی اویغورها منتشر کرد، جنایات جمهوری خلق چین در منطقه خودمختار اویغور استان سین کیانگ را شرح می دهد. مقامات ازجمله از طریق بازداشت و نظارت جمعی، کار اجباری، و زندانی کردن هنرمندان، روشنفکران و مخالفان، اویغورهای عمدتاً مسلمان و اعضای دیگر گروه های اقلیت قومی و مذهبی را به طور مرتب در این منطقه هدف قرار می دهند.
بی اطلاعی از وضعیت بستگانشان در چین بسیاری از اویغورهایی که در خارج از کشور زندگی می کنند را دچار افسردگی و اضطراب کرده است. بیش از ۶۰ درصد از اویغورهایی که در نظرسنجی علا شرکت کردند، گفته اند که اغلب احساس جدایی می کنند، از خاطرات مکرر رویدادهای آسیب زا رنج می برند و/یا اختلالات خواب پیدا کرده اند.
یکی از اعضای جامعه اویغور در ۲۰۲۱ از نانوایی خود در استانبول به بیرون نگاه می کند. (© Emrah Gurel/AP Images)علا می گوید، در حالیکه برخی از اویغورها به دنبال شواهد درباره بستگان گمشده خود می گردند یا برای آزادی آنها از بازداشت تلاش می کنند، برخی دیگر از ترس اینکه اقداماتشان احتمالاً بستگانشان را به خطر بیشتر خواهد انداخت، در سکوت رنج می برند. مرکز وودرو ویلسون، یک اندیشکده آمریکایی در گزارشی که در ماه مارس منتشر شد (PDF, 2.4MB) اشاره کرد که جمهوری خلق چین هزاران اویغور که در خارج از کشور زندگی می کنند را مورد ارعاب قرار داده است و در برخی موارد بستگان آنها را که در چین زندگی می کنند تهدید کرده است.
دکتر توماس ونزل، دانشیار روانپزشکی در دانشگاه پزشکی وین می گوید کمبود اطلاعات در مورد اعضای خانواده باعث می شود که اویغورها از “شکل خاصی از افسردگی یا استرس خاصی رنج ببرند.” ونزل، با همکاری دانشگاه مونیخ در حال مطالعه تأثیرات نسل‌کشی و جنایات علیه بشریت در سین‌کیانگ بر مهاجران اویغور در جوامع تبعیدی است. ونزل همچنین به توسعه برنامه های روانپزشکی برای کمک به اعضای جامعه برون مرزی اویغور کمک می کند.
هم او و هم علا تاکید کردند که جنایات جمهوری خلق چین در سین کیانگ بر اویغورهای خارج از کشور تأثیر گذاشته و باید به این آسیب روحی و روانی رسیدگی شود.
سایر حامیان اویغورها و کارشناسان بهداشت روان نیز برای ارائه حمایت در حال پیوستن نیروهای خود به یکدیگر هستند.
ابتکار سلامتی اویغورها که در می ۲۰۲۰ در ایالات متحده راه اندازی شد، اویغورها را با مشاوران در ارتباط قرار می د هد. به گزارش نیویورک تایمز، مشاورانی که در بلژیک با بازماندگان نسل کشی در بوسنی کار می کردند، برای حمایت از اویغورها آموزش آنلاین ارائه می دهند.
علا می گوید که در کرواسی یک روانشناس یهودی و متخصص ترومای جمعی ناشی از جنگ و نسل کشی، گروه کوچکی از زنان اویغور را برای مشاوره با سایر اویغورها آموزش می دهد. اما کارهای بسیار بیشتری باید انجام گیرند.
علا گفت: “در وهله اول بسیار مهم است که اویغورها آسیب روحی و روانی جمعی را که در سکوت و عمیقاً متحمل شده اند را بشناسند. آنها برای درک ترومای جمعی و چگونگی مراقبت از خود در بحبوحه بحران انسانی جاری به آموزش زیادی نیاز دارند.”
